Toen de oorlog in Oekraïne uitbrak, stelden vele Nederlanders hun huis open om een gevluchte Oekraïner te ontvangen. Liesbeth Haringsma (63) uit Haarlem is daar een van.
Tekst: Anne Kleisen
Liesbeth wat is op dit moment de situatie bij jou thuis?
“Ik woon in een klein driekamerappartement met mijn hond. Eén kamer had ik begin dit jaar al omgetoverd tot logeerkamer omdat er wel eens een zus of vriendin blijft slapen. Dat kamertje heb ik leeg gemaakt, op een bed en kastje na. Daar zit Olena van 46 uit Charkov nu sinds begin juli”.
Wat is je motivatie om een vluchteling in huis te nemen?
“Van mijn ouders ken ik de verhalen over de Tweede Wereldoorlog. Ze moesten van Haarlem naar Friesland fietsen omdat mijn opa daar een boerderij had. Ik vind het vreselijk wat er allemaal gebeurt in Oekraïne. Ik wil iets doen en niet alleen maar mij medeleven geven. Iets in mij zei ‘Je hebt een kamertje over, geef een vluchteling een veilig plekje!’. Zodoende heb ik me aangemeld bij Takecarebnb”.
Wat doen jullie zoal samen?
“Olena is vegetariër en ik niet, ze is een behoorlijke gezondheidsfreak. Dus we eten niet samen. Ze is ook de hele dag weg. Toen ze in maart in Nederland aankwam, heeft ze haar cv wel 40 keer op internet gezet. Daar is een baan in Halfweg uit voortgekomen. Ze is heel inventief. Ze gaat ’s ochtends rond 7:00 de deur uit en is ’s avonds rond zessen komt ze weer binnen. Dan neemt ze een douche en maakt haar eten klaar. We praten dan wel over hoe onze dag verlopen is. Ik heb momenteel last van mijn buik en dan voel ik me het beste in bed. Dat begrijpt ze ook. Ze zet dan bijvoorbeeld een kopje thee voor me klaar en gister maakte ze soep. Het gaat fantastisch”.
Merk je dat ze gespannen is door de situatie in Oekraïne?
“Ze zegt steeds dat ze zich hier heel relaxed voelt. Ze heeft ook haar eigen kamer voor als echt alleen wil zijn. Ik heb zat vragen maar wil niet de interviewer uithangen. Haar man zit nog in Charkov. Niet in het leger want hij heeft een chronische ziekte. Hij wil ook deze kant op komen maar de mannen mogen het land niet uit. Ze hebben elke avond contact met elkaar. Ik merk wel dat ze steeds meer vertelt als we hier ’s avonds aan tafel zitten. Zoals dat ze een volwassen zoon heeft die in Zuid-Afrika woont”.
Wat vind je het mooist aan het contact tussen jullie?
“Gister zijn we een fiets gaan halen die ik heb kunnen regelen via mijn zus. Dan is ze zo dankbaar, ze blijft maar ‘Thank You’ zeggen. Soms laat ze ’s avonds de hond uit en dan zegt ze ‘Dan hoef jij morgenochtend niet vroeg op te staan’. Het is hartverwarmend. Als de drie officiële logeermaanden voorbij zijn dan mag ze blijven totdat er een oplossing is. Het enige wat ik terug wil is eerlijkheid. En dat gaat perfect. Het is echt een aanvulling op mijn leven”.
