Milena Mulders (47) uit Amsterdam is coördinator regulier proces bij Takecarebnb.
Tekst: Anne Kleisen
Wat houdt je werk precies in?
‘Ik ben coördinator regulier proces in de regio Amsterdam, Utrecht en Limburg. Dat betekent dat ik me bezig hou met het coördinatieproces dat komt kijken bij het matchen van statushouders met gastgezinnen. Ik hou met niet bezig met het matchen van Oekraïners’.
Hoe gaat dat in z’n werk, dat coördineren?
‘Mijn collegacoördinatoren, Jessica en Nikiforos, hebben andere regio’s onder hun hoede. Zo hebben we dekking in het hele land. We proberen dienstbaar te zijn aan de matchmakers. Wij zorgen ervoor dat zij hun werk goed kunnen doen. Vaak zijn er problemen met geld of moeten gasten omgekoppeld worden naar een ander azc. We willen niet alles bij de matchmakers leggen. Zij doen dat vrijwillig, wij hebben een betaalde baan. Het is zoeken naar wie dingen moet oplossen, wij, de matchmakers en soms de statushouder zelf’.
Hoe verloopt het matchen in Amsterdam?
‘In Amsterdam hebben we een intakestop. Dat heeft ermee te maken dat mensen 1,5 tot 2 jaar op de wachtlijst staan voor een woning. Omdat ze geen woning krijgen, verlengen we de logeerperiode of plaatsen we de gasten in een vervolggezin. In het uiterste geval gaat de gast terug naar het azc. Er zijn nu ruim 23 lopende matches. Die matches bevinden zich in verschillende fases. Sommige zijn afgelopen en er zijn er een paar doorgeplaatst. We hopen dat de mensen die nu logeren langzaam uitstromen. Als zij een woning krijgen, is er plek voor nieuwe gasten. Dan kijken we wie er al ruim een jaar een status heeft en laten we diegene voorgaan bij het plaatsen in een gastgezin. Om dit goed te coördineren, doen de matchmakers en ik veel in onderlinge afstemming. Soms zoek ik een gast en die stel ik dan voor aan de matchmakers en soms doen ze dat onder elkaar’.
Verloopt het matchen in Limburg anders dan in Amsterdam?
‘In Limburg is er iets heel anders aan de hand. Mensen hebben daar juist heel snel een woning. Dat is op een andere manier lastig voor ons. Dan zijn we bezig met een match voor te bereiden en dan heeft de gast ineens zelf al een woning. Dat is natuurlijk goed voor ze, maar af en toe frustrerend voor ons. We steken er moeite in en dan moeten we de match toch afbreken’.
Hoe verloopt het contact met de gemeenten?
‘We hebben samenwerkingen met 17 verschillende gemeentes. Het de bedoeling dat we statushouders bij een gastgezin plaatsen in de gemeente waar ze ingeschreven staan. Op die manier kunnen ze op tijd beginnen met integreren. Voor een gemeente is het in theorie interessant dat een statushouder eerst kan logeren en daarna kan doorgroeien naar woning. In de praktijk is het door de asielcrisis zoeken naar een goede samenwerking met de gemeentes. Iedere gemeente moet een bepaald aantal statushouders huisvesten, dat heet een taakstelling. Maar als wij een statushouder plaatsen, telt dat niet mee in die taakstelling. Wij bieden geen definitieve, langetermijn oplossing. Logeren is ook geen verplichting en niet elke statushouder is er geschikt voor. Daarom staan we bij de gemeentes soms onder aan de lijst en moeten we er hard aan trekken om dingen voor elkaar te krijgen’.
Wat is het mooiste dat je onlangs meemaakte?
‘Het mooiste is als je samen met een matchmaker een match maakt en dat je weet wat voor effect dat gaat hebben op het leven van iemand. Op dat moment begint voor die persoon het leven in Nederland. Voor zowel het gastgezin als de gast is dat zo bijzonder, hoor ik van de matchmakers. Er ontstaan vriendschappen voor het leven, mensen worden familie van elkaar. Het is een absolute verrijking voor beide kanten. Ik vind het mooi om dat van de zijlijn mee te maken en er een bijdrage aan te leveren. Afgelopen zaterdag bijvoorbeeld kwam ik de gastheer tegen van een gastgezin. Hij woont in een woongemeenschap en via ons heeft die gemeenschap een jongeman te logeren, een kunstenaar. We doen erg ons best om te kijken wie de statushouder is, wat zijn achtergrond is en waar hij of zij het beste zou passen. Deze gast kwam daardoor terecht in een woongemeenschap met kunstenaars en andere creatieve mensen. Hij zit daar erg op zijn plek en de gastgemeenschap is ook blij dat hij er is. Ze ervaren zijn aanwezigheid als een verrijking. Hij past er goed bij. Dat vond ik bijzonder om te horen’.
Wat vind je moeilijk aan je werk?
‘Dat we niet iedereen kunnen helpen. Door de intakestop in Amsterdam moeten we mensen teleurstellen. We gunnen iedereen een warme landing en een goede start. Maar we zijn afhankelijk van het aantal gastgezinnen en andere externe factoren. Zoals de asiel- en woningcrisis. Daardoor lopen we vast met ons werk in Amsterdam. Dat is jammer. Het liefst geven we iedereen een kans’.
