Tijdens de Nacht van de Vluchteling gingen meer dan 5000 mensen op pad om geld op te halen voor het goede doel. Een van deze wandelaars was David, communicatie-medewerker bij Takecarebnb. Hij liep de Haarlem-Amsterdam route van 40 km en vertelt in dit artikel over zijn ervaringen tijdens deze nacht.
Tekst: David Nys
23.30: Het is zaterdagnacht en samen met enkele Takecarebnb-collega’s wacht ik in spanning op het startschot. We staan in de Koepel in Haarlem en voor zondag 12.00 moeten we de eindstreep halen in het Westerpark van Amsterdam. Een spreker van de organisator, Stichting Vluchteling, vertelt waarom zo meteen duizenden mensen de nacht door gaan wandelen. We zamelen geld in voor noodhulp in landen overal ter wereld. Want veel landen voelen de impact van oorlog, corruptie en het veranderende klimaat. Er is ook een bezinmoment om mee te leven met de miljoenen mensen die wereldwijd op de vlucht zijn. De stilte in het publiek is voelbaar. Ik sta er even bij stil hoe goed ik het in Nederland heb, en hoe makkelijk het voor mij was om naar een ander land te verhuizen…
00.00: Het startschot wordt gegeven! De mensenmassa beweegt langzaam door de deur. Een band speelt muziek en de sfeer is euforisch. Mensen die we tegenkomen wensen ons veel geluk. Er wordt tijdens het wandelen druk gepraat, gezongen, of zelfs een dansje gedaan. Zelf stap ik aan een erg stevig tempo door de straten van Haarlem. Het is bijzonder om al deze mensen zo gemotiveerd te zien voor hetzelfde goede doel.
02.05: Na de eerste stop is de massa wat afgesplitst in kleinere groepjes. Ik loop even alleen en geniet van de frisse avondlucht. De route gaat via Hoofddorp in zuidoostelijke richting, onder Schiphol door. De wegen zijn hier haast verlaten en het is erg donker. De enige geluiden die ik hoor zijn zachte stemmen van andere wandelaars in de verte en het luide gekwaak van talloze kikkers in nabije plassen en stroompjes. Het heeft iets meditatief. Ik schrik me te pletter als er opeens een fietsbel rinkelt. Ik liep zonder er bij na te denken midden op de weg en iemand van de organisatie moest er voorbij. Dit valt gelukkig in het niet bij wat er wereldwijd gebeurt.
04:10 Ik maak bij de tweede rustplek een praatje met een koppel uit Alkmaar. Ze nemen voor de vierde keer deel aan de Nacht van de Vluchteling. Ze werken beide bij een advertentiebureau, twee van hun vrienden (een leraar en een verpleegster) lopen van Rotterdam naar Den Haag. Nadat ik vertel dat ik Takecarebnb vertegenwoordig, suggereren ze organisaties om te contacteren voor toekomstige projecten. Daarna gaan ze verder, ik blijf nog even zitten en bedenk me dat ik volgend jaar ook vrienden moet uitnodigen voor deze belevenis.
05.30: Ik bereik de grens van het Amsterdamse Bos als de zon begint op te komen. Het levert een mooi fotomomentje op.
06.30: De derde rustplek is bij een roeiclub. Het is erg vroeg op zondagochtend, maar een dozijn roeiers zitten nu al fris en fruitig in hun boten. Ze groeten ons uitbundig. In de cafetaria zitten meerdere lopers bij de EHBO-post. Sommigen hebben blaren, anderen stijve ledematen. Maar iedereen heeft er nog evenveel zin in en de sfeer is gemoedelijk. Na een kopje sterke koffie (en daarna nog twee) vervolg ik mijn weg met enkele collega’s die meedoen aan de ochtendroute. Nu nog de laatste 10 kilometers…
08.00: Ze zeggen dat de laatste loodjes het zwaarst wegen. En dat spreekwoord ondervind ik nu aan den lijve. Mijn beenspieren zeuren non-stop en het gebrek aan slaap begint me ook parten te spelen. Ik heb spijt van het feit dat ik maar enkele keren relatief kort ben gaan wandelen ter voorbereiding. Maar, zoals een vriend van me terecht zei, de meeste vluchtelingen hebben geen enkele vorm van training. Die gedachte geeft me motivatie om door te zetten.
09.05: Voordat ik de laatste hoek omga, hoor ik al dat ik finish bereikt heb. Er is muziek, mensen juichen, zijn uitbundig. Iemand met een microfoon moedigt me aan om de laatste meters over de gouden loper te lopen. Even vergeet ik dat mijn fysieke limiet bereikt is. Na de triomfboog volgen schouderklopjes en felicitaties. Het gevoel van euforie als ik mijn medaille in ontvangst neem, is niet te beschrijven.
11.00: Zodra ik over de drempel stap, voel ik dat mijn spieren het genoeg vinden voor vandaag. Na even snel opfrissen, slaap ik een gat in de dag. Ik bedenk me dat dit zonder twijfel een van de meest zware fysieke ervaringen van mijn leven was. En dat ik dit volgend jaar sowieso opnieuw wil doen.
