“Je moet bij iedere persoon een nieuwe balans vinden”

Cora is 83 jaar. Ze is al jarenlang actief voor Vluchtelingenwerk en heeft nu voor de tweede keer een gast uit Jemen in huis via Takecarebnb. We hebben aan het begin van ons gesprek afgesproken dat we ‘je’ tegen elkaar mogen zeggen. 
^{Text: Sandra Looren de Jong}

Hoe is de situatie momenteel bij jou thuis?  
‘Ik woon in een dorpje in de buurt van Eindhoven. Ik bof: ik woon in een vrijstaand huis dat mijn man, die architect was, zelf heeft ontworpen. Het is eigenlijk veel te ruim voor mij. Het heeft twee badkamers, wat ideaal is. Ik heb eerst Yahya in huis gehad en op het ogenblik woont Hasan hier.’ 

Wat is je motivatie om gastgezin te zijn? 
‘Toen ik op tv iets zag over Takecarebnb dacht ik ‘er is natuurlijk hartstikke veel plaats hier’. Ik had geen voorkeur of er één of drie of vijf mensen zouden komen, wie het ’t meest nodig heeft, is welkom. Tijdens de oorlog in Kosovo hebben we hier elf mensen in huis gehad, dus het kan gewoon.’  

Dus je was al bekend met het hebben van gasten?  
‘Ja. En mijn ouders hebben in de Tweede Wereldoorlog ook een Joodse dame en een verzetsstrijder in huis gehad, dus ja, het was niet een vreemd idee ofzo. 

Ik heb de ruimte en ik vind dat Takecarebnb echt een kans biedt dat vluchtelingen beter terechtkomen in de maatschappij.  Ze zien nu hoe het is in Nederland. Ik kan ze in die maanden ook Nederlandse les geven; ik zorg dat ze in ieder geval A1 hebben als ze gaan beginnen in Nederland, dat ze zich kunnen redden. Dat is wel heel belangrijk. En ik leg dingen uit. Zondag is Hasan mee geweest naar de Carnavalsoptocht. Nou, hij dacht dat hij water zag branden (lacht). Hij vond het belachelijk, maar hij vond het aan de andere kant ook wel mooi. Je krijgt zelf ook een kijkje in een andere wereld, wat natuurlijk ongelofelijk leuk is.’  

Wat doen jullie zoal samen?  
‘Nou, Hasan heeft acht maanden moeten wachten. Toen is hij bij mij gekomen en binnen drie dagen kreeg hij bericht dat er een flatje voor hem was. Het enige waar hij toen nog aan dacht was verf, meubeltjes en alles, daar is hij ontzettend druk mee bezig geweest. Dat begrijp ik ook wel. Jammer genoeg kan hij pas eind april verhuizen. Hij is ongelofelijk behulpzaam; hij heeft voor al zijn Jemenitische vrienden hun verblijven al opgeknapt. Toen hij het bericht kreeg dat hij een flatje had zei hij: “I knew this house was blessed”. 

Met Yahya liep het anders, dat was echt heel uniek. Ik dacht eerst: wat moet een jongen van 23, wonen bij iemand van 83? Maar alles beter dan niks dacht ik, voor hem. Maar het ging fantastisch. Hij wou heel graag leren. Hij heeft heel veel Nederlands geleerd, we hebben veel dingen samen gedaan. We zijn naar Den Bosch geweest, we zijn in Dordrecht geweest. Hij hield van al die oude dingen, en van de grachtjes. We zijn bij mijn familie langs geweest; hij heeft echt best veel van Nederland gezien en hij heeft genoten.’ 

Hoe was dat andersom dan, voor jou om een jongen van 23 in huis te hebben?   
‘Nou, ik heb mijn hele leven lesgegeven op de middelbare school. Dat scheelt. En ik heb zelf kleinzonen van die leeftijd, dus ja, eigenlijk gaat het vanzelf. Je moet bij iedere nieuwe persoon een nieuwe balans vinden. Je moet niet denken omdat het bij Yahya zo ging, dat het bij Hasan ook zo gaat. Het is echt maatwerk. Je moet niet verwachten dat het allemaal gaat volgens jouw ideeën, maar gewoon aankijken hoe het gaat in het begin; dat betekent niet dat je jouw eigen ideeën, waarden en normen zomaar moet loslaten, maar het betekent wel dat je er fris tegenaan kijkt.  

En met Yahya en met Hasan kookten we samen – want ik ben niet dol op koken. Dat was hartstikke gezellig. Het is gewoon heel gezellig, én ze gaan heel erg hun eigen gang. Dat moeten ze ook, want ze zitten straks alleen op een flatje. Wij denken ‘goh, we bieden ze alles’, maar ze hebben natuurlijk geen netwerk; geen ooms en tantes, geen oma’s, mensen van school, ze hebben niemand. Ze moeten dat allemaal opbouwen.’ 

Wil je hierna nog een gast in huis denk je?   
‘Ja, zeker. Niet meteen, want ik krijg eerst vriendinnen op bezoek, maar daarna wel weer. Waarom niet? Het is gezellig. Je komt ook wel dingen tegen waarvan je zegt.. ‘nou..’, maar eigenlijk heel weinig. Ze zijn beter opgevoed dan mijn kleinzonen hoor (lacht). Je zou er trots op zijn, echt waar. Het zijn jongens met doorzettingsvermogen, met ideeën en met warmte. Ze zijn niet door al die dingen afgeknapt. Ik vind het zo knap.  

Ik heb erg veel aan matchmaker Carla gehad. Ze heeft blijkbaar heel goed gekeken naar wat bij mij past, want ik heb geboft met mijn gasten. De buurt pakt het ook goed op. Ik heb Hasan en Yahya aan de buren voorgesteld en dat helpt enorm, dat zou ik iedereen adviseren. Dan weet iedereen ‘oh, dat is degene die bij Cora woont’. Dan zegt iedereen ook goeiedag, wat in Brabant een gewoonte is, zodat je gewoon erbij hoort.’