Vijf keer per dag bidden, zélfs op de ijsbaan
Marieke en Stefan hebben drie kinderen, werken allebei, zijn sportief, en actief betrokken bij de katholieke kerkgemeenschap in Delft. In dat drukbezette leven vonden ze ook nog ruimte om drie keer een statushouder te laten logeren.
De kinderen waren nog jong toen Marieke en Stefan besloten gastgezin te worden. “We hoorden op Groot Nieuws Radio een item over Takecarebnb. Het leek ons mooi om meer verbinding te hebben met mensen met een andere achtergrond.
Bovendien moesten mensen toen buiten overnachten in Ter Apel en wij hadden een kamer die we niet persé nodig hadden. Vanuit onze geloofsovertuiging wilden we iets doen voor medemensen die het zo moeilijk hebben.”
Mee naar de kerk
Omdat het geloof een belangrijke rol speelt in het dagelijks leven van het gezin, namen Marieke en Stefan hun gasten – als die dat wilden – tijdens het proeflogeren al mee naar de kerk. “Ze hoefden niet elke zondag mee, maar we vonden het wel fijn dat ze het een keertje gezien hadden: hoe ziet dat er nou uit en waarom is dat belangrijk voor ons.”
“Sommige gasten gingen in de kerk heel enthousiast allerlei dingen doen. Tweehonderd broodjes smeren bij een gezamenlijke lunch, of helpen met tafels sjouwen. Ze voegden heel goed in. De dynamiek en interactie die dan ontstaat met andere mensen is erg leuk. Terwijl het misschien mensen zijn die je normaal gesproken niet zo snel in je kerk zou hebben.”
Bidden bepaalt het ritme
“De mensen die bij ons geweest zijn, waren eigenlijk allemaal heel religieus. Ze waren erg trouw: ze gingen vijf keer per dag bidden – zelfs op de ijsbaan. Daar zochten ze in de tribunes nog een plekje voor het gebed. Dat vond ik heel inspirerend, die toewijding.
Dat bepaalt ook het ritme van de dag: ‘Gaan we nu ergens heen? Nee, ik moet nog bidden. Oké, dan gaan we over een uur.’ En omdat wij zelf ook religieus zijn, proberen we daar gewoon rekening mee te houden. Zij maken daar echt vijf keer per dag tijd voor vrij, waar je ook bent. Dat was mooi en inspirerend om te zien.”
‘Nederlandser dan wij’
Marieke en Stefan hebben met alle gasten nog wel contact. Het weerzien met hun eerste gast, nadat ze die zo’n drie maanden niet hadden gezien, staat ze nog goed bij: “Onze dochter zag hem en zei ‘hij lijkt op Fahim maar het kan hem niet zijn, want hij spreekt Nederlands en hij heeft een baard!’”
Die gast studeerde aan het internationaal waterinstituut en had heel snel Nederlands geleerd en zijn rijbewijs gehaald. Nu werkt hij bij een hoogheemraadschap. “Toen hij bij ons kwam eten heeft hij in perfect Nederlands uitgelegd hoe waterschappen, heemraden en dijkgraven werken. Ik vind dat echt heel leuk, dat hij aan óns uitlegde hoe ons land werkt: ik had geen idee.” Stefan lacht: “Hij is eigenlijk Nederlandser dan wij!”
Een gast in je gezin
Voor de kinderen was het ook een bijzondere ervaring, zo’n gast in huis. De oudere kinderen pikten het Engels heel snel op, omdat dat vaak gesproken werd. “En het heeft hun wereld enorm verbreed. Onze middelste zoon is heel erg geïnteresseerd in geopolitiek. Hij kijkt elke dag het Jeugdjournaal en houdt alles bij. Als hij daar op school over vertelt, luistert iedereen. Ik vind het wel bijzonder dat je op zo’n jonge leeftijd al snapt waarom dingen belangrijk zijn voor andere mensen, in andere landen. Dat is echt wat waard voor de kinderen, om dat beter te begrijpen.”
Hoewel het voor de kinderen leerzaam en leuk was, een gast uit een heel andere cultuur in huis, was het soms ook wel lastig, vertelt Marieke: “Het ging met ups en downs. Zo’n gast moet je natuurlijk ook aandacht geven. En dat moet je in evenwicht houden met de aandacht voor je kinderen. De ene gast voegt wat dat betreft beter in in je gezin dan de andere.
“De ene gast voegt beter dan de andere”
Onze eerste gast paste echt fantastisch. Die was heel geïnteresseerd in de kinderen, hij kwam zelf uit een groot gezin en was heel erg gewend om tussen de jonge kinderen te zijn; hij vond het heel leuk en had veel aandacht voor ze. Als ze wat geknutseld hadden of getekend, dan vond hij het allemaal prachtig en dat vonden zij heel leuk.”
Bij andere gasten mengde het soms minder goed. “Dan hadden we twee aparte gesprekken aan tafel: een over oorlog, en een over hoe de kinderen het op school hadden gehad. Dat was wel moeilijker. Voor de kinderen is het, hoewel het soms ook interessant is, niet altijd leuk om over de politieke situatie in een ander land te praten. Maar voor de gast is het natuurlijk wel goed en belangrijk.”
Even geen ruimte
Om de kinderen (nu zeven, negen en elf jaar) de komende tijd alle aandacht te kunnen geven, hebben Marieke en Stefan aangegeven dat ze voorlopig even geen ruimte hebben voor een gast. Ze sluiten zeker niet uit, dat ze later weer gastgezin zullen zijn.
“Het is een heel mooie ervaring en enorm verrijkend”, vertelt Stefan. “Een goeie match is heel belangrijk; als die er is kan het logeren heel veel brengen, voor allebei. Je geeft iemand een betere start hier en het helpt een brug slaan tussen verschillende groepen.
Marieke vult aan: “Het voelt als een hele tijd van je leven met iemand samen. Maar het is maar kort, dus als je twijfelt: je kan het gewoon voor drie maanden proberen. Als je dan denkt ‘het was leuk, maar niks voor mij’, dan stop je weer. Dus als je de plek hebt in je huis en een klein beetje tijd: doen!”
