“It was daunting, but I just couldn’t bear it”
Usually, guests and host families are partnered by a Takecarebnb match maker. But not always: Lida and Kamiran met each other at a language café. When Kamiran ended up at a new reception centre, Lida saw a change in him and she had to do something.
“Ik ben hier veilig, maar mijn gezin is nog steeds daar. Dat houdt me voortdurend bezig. Ik ben de Nederlandse taal aan het leren, maar soms heb ik geen ruimte in mijn hoofd.
Kamiran komt uit Noord-Oost Syrië. “Ik had daar een goed leven: een huis, werk, een auto, een vrouw en vier kinderen. Toen de oorlog kwam, nam die alles af. Het werd gevaarlijk. Als ik mijn huis verliet, wist ik niet of ik er nog zou terugkomen. Overal waren bombardementen.” Vanwege de onveilige situatie vluchtte hij. “Ik ben hier veilig, maar mijn gezin is nog steeds daar. Dat houdt me voortdurend bezig. Ik ben de Nederlandse taal aan het leren, maar soms heb ik geen ruimte in mijn hoofd.
“Toen ik daar voor de eerste keer ging zitten, kwam er een groep Syrische mannen binnen: donkere jasjes, donker uiterlijk, echt van die globetrotters. ‘Wat moet ik hiermee?’, dacht ik wel even”
Lida woont sinds een paar jaar weer in Huizen. Haar zonen zijn inmiddels allemaal uit huis, en ze heeft zes kleinkinderen. Vier jaar geleden is haar man overleden, dat was een zware tijd. Twee jaar later, in de Corona periode, ging ze als directeur van een basisschool met pensioen. Ineens was ze helemaal op haarzelf: “Ik wilde graag iets doen. Werken met mensen vind ik het allerleukst. In die periode kwam er weer een boot voor vluchtelingen en toen werd ik gevraagd voor het Taalcafé.” Een plek voor verbinding, waar mensen Nederlanders kunnen ontmoeten en kennis kunnen maken met de taal.
"We found out we have things in common"
“When I sat down there for the first time, a group of Syrian men came in: dark jackets, dark appearance, such globetrotters. For a minute, I thought ‘What am I doing here?’” (laughs). One of the men was Kamiran. He spoke English and took it upon himself to translate for everyone right away. He lived in a temporary reception centre on the hotel ship. “The people there come from all over the country. They have to leave again after a few months because it is temporary. It was incomprehensible to me. But you only get angry when you become close.”
Lida and Kamiran hit it off. It helped that he spoke English, but: “We also have things in common. We think the same way about life, we have the same humour and we both love poetry and reading: we’ve both read ‘The Prophet’ by Kahlil Gibran. He invited me to drink coffee on the boat, but I declined because I found it a little intimidating. But he persisted and we went for a walk together on the heath. We’ve taken many walks since then."
"The light in his eyes was gone"
When the reception centre on the boat closed, Kamiran had to move to a centre in Hilversum, without his friends. Lida was happy that they could at least keep walking together. Kamiran got a room with three other men. “One of them always snored. I didn’t sleep well, that was very tough,” he says about that.
Lida zag hem veranderen: “Ik zag hem zo verdrietig en donker worden. Heel het licht in zijn ogen was weg. Ik was mijn zolder gaan verbouwen voor mijn kleinkinderen, zodat ze een eigen plekje hebben als ze komen logeren als ze groter zijn. Toen ik dat aan Kamiran vertelde, vroeg hij: ‘Kan er een extra bedje bij voor Kamiran?’” (ze lachen allebei).
“Ik zag hoe ongelukkig hij was, maar ik vond het ook heel eng. Ik ben daar heel eerlijk in. Ik dacht echt, wat haal ik aan? Hou je dat vol?”
"I have everything, he has nothing"
“I saw how unhappy he was, but it was very daunting. I am very honest about that. I really thought, what am I getting myself into? Can you keep that up? Now you meet up two or three times a week, will it still be fun if you see each other daily? But well... I just couldn’t bear to see it. That made me do it. I also thought: I have everything, he has nothing.”
En zo werd de ruimte op zolder voor Kamiran klaargemaakt. Daar is hij nog steeds erg blij om: “Lida helpt me met alles. Ze maakt eten. Het is een goed leven. Stil, rustig.” Lida: “Hier heeft hij rust, en verder is het een heel bescheiden mens. Hij zit eigenlijk altijd boven. Hij laat mij gewoon mijn leven leiden. Als ik er niet ben om te koken, dan doet hij zelf iets.”
"Takecarebnb gave me security"
Lida en Kamiran hebben elkaar zonder tussenkomst van Takecarebnb gevonden, maar hebben zich daar toch aangemeld. “We wilden aan de voorkant alle mitsen en maren alvast afdichten. We wilden een goede, duidelijke afspraak, dat we als het niet klikte ook zonder problemen van elkaar af konden. Het was ook belangrijk dat zijn procedures goed dóórlopen, dat hij de deskundige hulp krijgt, want ik weet van niks. Ik leer wel heel veel. Misschien ga ik wel vrijwilligerswerk doen met vluchtelingen, als hij eenmaal weg is. Maar voorlopig heb ik even mijn handen vol.”
Lida voelt zich erg geholpen door Takecarebnb. “Ik kan gewoon een telefoon pakken en zeggen ‘ik kan het niet meer’. Als ik iets krijg waardoor het niet meer kan, dan is hij veilig. Hij staat niet op straat, dan is COA er weer en Takecarebnb gaat helpen. En dat vind ik ongelofelijk mooi van de organisatie. Dat geeft mij zekerheid en veiligheid. Verder heb ik gedacht: ’ik ben er toch zelf bij. Waar ben ik nou bang voor? Voor allemaal muizenissen die die we elkaar aanpraten, van ‘kan dat wel, een man en een vrouw?’ en ‘wat gaat de buurt ervan vinden?’”
“Wat ik echt aan Kamiran bewonder, is zijn levenskracht. Dat je kunt blijven lachen.”
"I hope everyone can experience it this way"
“Wat ik echt aan Kamiran bewonder, is zijn levenskracht. Dat je kunt blijven lachen. Zoiets van, weet je, het helpt niet om bij de pakken neer te zitten. Dat je dat kan met zoveel verlies, dat vind ik heel bijzonder. Mijn wens voor hem is natuurlijk dat hij zijn gezin weer ziet, dat lijkt mij een geweldige dag. Dan denk ik: daar heb ik het voor gedaan. Ik weet wat het is om ze kwijt te raken…”
“I’m doing this because I couldn’t bear to see it anymore and because I already knew him. And I think that’s also a plus. I hope everyone can experience it this way, but in practice, that won’t be possible. So go and work at language cafés. Do refugee work and see what you can do for someone you connect with.”
