“Ik vond het best eng, maar ik kon het gewoon niet aanzien”

Doorgaans worden gasten en gastgezinnen aan elkaar gekoppeld door een matchmaker van Takecarebnb. Soms loopt het anders: Lida en Kamiran leerden elkaar kennen bij een Taalcafé. Toen Kamiran op een nieuwe opvanglocatie terechtkwam, zag Lida hem veranderen en móest ze iets doen.  

“Ik ben hier veilig, maar mijn gezin is nog steeds daar. Dat houdt me voortdurend bezig. Ik ben de Nederlandse taal aan het leren, maar soms heb ik geen ruimte in mijn hoofd.

Kamiran komt uit Noord-Oost Syrië. “Ik had daar een goed leven: een huis, werk, een auto, een vrouw en vier kinderen. Toen de oorlog kwam, nam die alles af. Het werd gevaarlijk. Als ik mijn huis verliet, wist ik niet of ik er nog zou terugkomen. Overal waren bombardementen.” Vanwege de onveilige situatie vluchtte hij. “Ik ben hier veilig, maar mijn gezin is nog steeds daar. Dat houdt me voortdurend bezig. Ik ben de Nederlandse taal aan het leren, maar soms heb ik geen ruimte in mijn hoofd.

“Toen ik daar voor de eerste keer ging zitten, kwam er een groep Syrische mannen binnen: donkere jasjes, donker uiterlijk, echt van die globetrotters. ‘Wat moet ik hiermee?’, dacht ik wel even”

Lida woont sinds een paar jaar weer in Huizen. Haar zonen zijn inmiddels allemaal uit huis, en ze heeft zes kleinkinderen. Vier jaar geleden is haar man overleden, dat was een zware tijd. Twee jaar later, in de Corona periode, ging ze als directeur van een basisschool met pensioen. Ineens was ze helemaal op haarzelf: “Ik wilde graag iets doen. Werken met mensen vind ik het allerleukst. In die periode kwam er weer een boot voor vluchtelingen en toen werd ik gevraagd voor het Taalcafé.” Een plek voor verbinding, waar mensen Nederlanders kunnen ontmoeten en kennis kunnen maken met de taal.  

“We bleken dingen gemeen te hebben”

“Toen ik daar voor de eerste keer ging zitten, kwam er een groep Syrische mannen binnen: donkere jasjes, donker uiterlijk, echt van die globetrotters. ‘Wat moet ik hiermee?’, dacht ik wel even” (lacht). Eén van die mannen was Kamiran. Hij sprak Engels en wierp zich eigenlijk direct als vertaler op. Hij woonde in een tijdelijke opvang op het hotelschip. “De mensen daar komen van plekken uit het hele land. Na een paar maanden moeten ze weer weg, omdat het tijdelijk is. Dat vond ik zo onbegrijpelijk. Maar je wordt pas boos als je naast ze loopt.”  

Lida en Kamiran hadden een leuke klik. Het hielp dat hij Engels sprak, maar: “We bleken ook dingen gemeen te hebben. We denken hetzelfde over het bestaan, we hebben dezelfde humor en we houden allebei van poëzie en lezen: we hebben beiden ‘The Prophet’ van Kahlil Gibran gelezen. Hij vroeg of ik koffie kwam drinken op de boot, maar dat hield ik af, want dat vond ik toch wel eng. Maar hij bleef volhouden en toen zijn we samen gaan wandelen op de hei.” Sindsdien hebben ze vaak gewandeld.  

“Het licht in zijn ogen was weg”

Toen de opvanglocatie op de boot werd gesloten, moest Kamiran naar een locatie in Hilversum, zonder zijn vrienden. Lida was blij dat ze dan in elk geval nog konden blijven wandelen. Kamiran kwam op een kamer met drie andere mannen. “Eén snurkte altijd. Ik kon niet goed slapen, dat was heel lastig”, zegt hij daarover.

Lida zag hem veranderen: “Ik zag hem zo verdrietig en donker worden. Heel het licht in zijn ogen was weg. Ik was mijn zolder gaan verbouwen voor mijn kleinkinderen, zodat ze een eigen plekje hebben als ze komen logeren als ze groter zijn. Toen ik dat aan Kamiran vertelde, vroeg hij: ‘Kan er een extra bedje bij voor Kamiran?’” (ze lachen allebei).  

“Ik zag hoe ongelukkig hij was, maar ik vond het ook heel eng. Ik ben daar heel eerlijk in. Ik dacht echt, wat haal ik aan? Hou je dat vol?”

“Ik heb alles, hij heeft niets”

“Ik zag hoe ongelukkig hij was, maar ik vond het ook heel eng. Ik ben daar heel eerlijk in. Ik dacht echt, wat haal ik aan? Hou je dat vol? Nu zie je elkaar twee, drie keer in de week, blijft dat leuk als je elkaar elke dag ziet? Maar ja.. ik kon het gewoon niet aanzien. Dat heeft gemaakt dat ik het heb gedaan. Ik dacht ook: ik heb alles, hij heeft niks.”

En zo werd de ruimte op zolder voor Kamiran klaargemaakt. Daar is hij nog steeds erg blij om: “Lida helpt me met alles. Ze maakt eten. Het is een goed leven. Stil, rustig.”  Lida: “Hier heeft hij rust, en verder is het een heel bescheiden mens. Hij zit eigenlijk altijd boven. Hij laat mij gewoon mijn leven leiden. Als ik er niet ben om te koken, dan doet hij zelf iets.”  

“Takecarebnb gaf mij zekerheid”

Lida en Kamiran hebben elkaar zonder tussenkomst van Takecarebnb gevonden, maar hebben zich daar toch aangemeld. “We wilden aan de voorkant alle mitsen en maren alvast afdichten. We wilden een goede, duidelijke afspraak, dat we als het niet klikte ook zonder problemen van elkaar af konden. Het was ook belangrijk dat zijn procedures goed dóórlopen, dat hij de deskundige hulp krijgt, want ik weet van niks. Ik leer wel heel veel. Misschien ga ik wel vrijwilligerswerk doen met vluchtelingen, als hij eenmaal weg is. Maar voorlopig heb ik even mijn handen vol.”  

Lida voelt zich erg geholpen door Takecarebnb. “Ik kan gewoon een telefoon pakken en zeggen ‘ik kan het niet meer’. Als ik iets krijg waardoor het niet meer kan, dan is hij veilig. Hij staat niet op straat, dan is COA er weer en Takecarebnb gaat helpen. En dat vind ik ongelofelijk mooi van de organisatie. Dat geeft mij zekerheid en veiligheid. Verder heb ik gedacht: ’ik ben er toch zelf bij. Waar ben ik nou bang voor? Voor allemaal muizenissen die die we elkaar aanpraten, van ‘kan dat wel, een man en een vrouw?’ en ‘wat gaat de buurt ervan vinden?’” 

“Wat ik echt aan Kamiran bewonder, is zijn levenskracht. Dat je kunt blijven lachen.”

“Ik gun iedereen dat het op zo’n manier gaat”

“Wat ik echt aan Kamiran bewonder, is zijn levenskracht. Dat je kunt blijven lachen. Zoiets van, weet je, het helpt niet om bij de pakken neer te zitten. Dat je dat kan met zoveel verlies, dat vind ik heel bijzonder. Mijn wens voor hem is natuurlijk dat hij zijn gezin weer ziet, dat lijkt mij een geweldige dag. Dan denk ik: daar heb ik het voor gedaan. Ik weet wat het is om ze kwijt te raken…”    

“Ik doe het dus omdat ik het niet meer aan kon zien en omdat ik hem al kende. En ik denk dat dat ook een pre is. Ik gun iedereen dat het op zo’n manier kan gaan, maar in de praktijk zal dat niet kunnen. Dus ga lekker werken bij taalcafés en zo. Doe vluchtelingenwerk en kijk wat je kan doen met iemand waarmee je de klik hebt.”