“Het is niet iedere dag dat iemand mij een vriendin komt brengen”
Liesbeth was – samen met haar dochter – twee keer gastgezin in het afgelopen jaar.
Tekst: Sandra Looren de Jong
Hoe is de situatie nu bij jou thuis?
Op dit moment zit ik in de kamer waar een gast kan verblijven. Momenteel logeert er niemand, ik werk hier nu. Ik heb een dochter van zeven, zij is de helft van de week bij mij, en ik heb nog een poes.
Wat is jouw motivatie geweest om gastgezin te worden?
In 2021 zag ik een nieuwsbericht over Afghaanse mensen die hier terechtkwamen. Een Afghaanse nieuwslezer werd geïnterviewd vanachter tralies. Toen dacht ik: ‘Hij heeft gewoon een baan, is hoogopgeleid, enzovoort: dat had ik kunnen zijn.’ Dat raakte me op de een of andere manier en toen dacht ik heel simpel: wat kan ik doen? Dat heb ik vervolgens gedeeld op mijn werk en toen zei een collega tegen mij: “Wist jij dat er een stichting bestaat, Takecarebnb, die mensen matcht die je in huis kan opvangen?”. Toen ben ik gaan kijken.
En wat gebeurde er toen?
Nadat ik contact had gehad met de matchmaker wist ik: dit durf ik aan. Toen heb ik het met mijn dochter besproken. Dat vond ik op zich best spannend. Het moest mijn beslissing zijn, maar ik moest haar wel vragen of zij dat oké vond. Zij reageerde gelijk positief: ‘dat gaan we doen’. Ze had natuurlijk geen idee waar ze voor koos, ze was toen zes, maar ze was heel positief. Zij zag vooral de gezellige kant, ik ook, dus ik besloot: doen we. Toen heb ik het meteen met haar vader overlegd, die reageerde ook ’tof dat je dat doet, ga ervoor’.
Onze eerste gast komt hier nog regelmatig. En ik bij haar. Ze kwam toentertijd vlak voor kerst. Ik heb haar opgehaald van het AZC met mijn dochter. Het was een mooie ervaring om te zien: waar komt iemand vandaan. Ik was nog nooit in een AZC geweest. Dat was wel heel indrukwekkend. We hebben de hele auto volgestouwd met spullen. Ja en daar sta je dan met z’n drieën, hier in je (nieuwe) huis: ‘Oké, wij gaan dit dus doen. Wat een mooi avontuur!’.
Waren er uitdagingen?
Wat ik me niet zo had bedacht, is dat iemand natuurlijk ook zijn hele emotie en achtergrond meeneemt, dus die energie is ook voelbaar en dat vraagt denk ik wel van het gastgezin om dat oké te vinden, om dat te kunnen laten zijn. Je hoeft het niet op te lossen voor de ander, dat kan helemaal niet, dat is zó intens. Die mensen zijn verdorie gevlucht uit een land, dat is niet iets kleins. Om dat te laten. Dus wel om er empathisch in te zijn, maar vooral het accepteren dat die ander twee dagen in bed blijft liggen omdat het gewoon even te veel wordt.
Wat zou je anderen willen meegeven?
De begeleiding is heel zorgvuldig, vooral vooraf. Je kan er echt wel op vertrouwen dat je daarin zelf ook gezien wordt; en de matching ook – Catharina heeft nu twee dames aangebracht, waarvan de eerste gewoon een soort zus gaat worden, dat is super waardevol. Het is niet iedere dag dat iemand mij een vriendin komt brengen hoor! En wat ik ook mee wil geven is: heb je kinderen? Doe het dan juist, of ga kijken waar de ruimte zit, want het is fascinerend.”
