“Ze komen ook bij ons om te knuffelen”
Kathelijn Rombaut (54) en haar man runnen een Bed & Breakfast in Haarlem. Sinds maart 2022 verblijven er Oekraïners in een van hun B&B kamers.
Tekst Anne Kleisen
Kathelijn, wat is nu de situatie bij jullie thuis?
“Mijn man en ik wonen hier samen in Haarlem. Onze twee kinderen zijn al het huis uit. We hebben een kleine bed & breakfast aan huis. De mensen die daar komen zijn bij wijze van spreken onderdeel van ons gezin. Ze moeten het leuk vinden om bij ons aan de ontbijttafel te zitten en zo een inkijkje in ons huishouden te krijgen. Sinds 16 maart wonen in een van die kamers een moeder en haar twee kinderen van 10 en 13. Die zitten dan dus naast een dame uit bijvoorbeeld Berlijn of een meneer uit Beirut te ontbijten”.
En hoe verloopt dat?
“Het is soms ingewikkeld want ze spreken geen andere taal dan Oekraïens. In het begin communiceerden we via briefjes die we overal ophingen. Nu is Google Translate mijn allergrootste vriend. Maar dat werkt alleen met heel simpele zinnetjes. Ik kreeg bijvoorbeeld een appje met de vraag ‘Mag ik geld?’. Daarvan gingen mijn nekharen wel overeind staan. Maar ze bleken te bedoelen dat ze boodschappen voor me wilden doen en de vraag was hoe ze dat konden betalen. Hartstikke lief dus eigenlijk. Verder gaat het goed. We zijn door de B&B gewend om altijd mensen in huis te hebben. En ze doen ook echt mee, ze zijn onderdeel van ons systeem. De moeder helpt met kamers verschonen en de kinderen laten de hond uit”.
Wat is het mooiste dat je tot nu toe hebt meegemaakt?
“De moeder moest drie weken terug naar Oekraïne. Ze is adjunct directeur op een school en ze moest zich melden, anders zou ze haar baan kwijtraken. We hebben dus drie weken met haar kinderen in huis gezeten die geen woord Nederlands praten. Maar ik heb gewoon een fulltime baan naast de B&B dus ik wist niet hoe ik dat aan elkaar moest breien. Via Facebook waren we erachter gekomen dat er hier op de hoek een Russische dame woont. Die vrouw is toen een paar keer bijgesprongen door de kinderen van school te halen en naar het museum mee te nemen. Toen de moeder terugkwam stonden die twee vrouwen huilend in elkaars armen. Toen kon je mij ook wegdragen. Zo leren die kinderen ook dat het niet aan alle Russen ligt, al die ellende”.
De officiële logeerperiode van drie maanden is bij jullie al voorbij, wat nu?
“Als het moet dan blijven ze een jaar. Waar moet je ze dan naartoe sturen? Als ik drie mensen zonder trauma door het leven kan helpen dan doe ik dat graag. Liever dan dat ze in een sporthal moeten verblijven. Het belangrijkste is dat we duidelijke afspraken hebben gemaakt. We evalueren een keer in de week om te kijken hoe het gaat en waar we tegenaan lopen. Dan krijg je de minste ruis en irritatie. We hebben nu een goede verstandhouding. Met de kinderen spelen we spelletjes, gaan we naar het strand en laatst naar de Zaanse Schans. Dat was hilarisch. Ze komen ook bij ons om te knuffelen. Het gaat beter met ze dan toen ze kwamen”.
