‘Het eerste dat me opviel, is hoeveel ze eigenlijk op mijn eigen kinderen lijken’
Tekst: Sandra Looren de Jong - Foto: Lotte de Graaf
Yvon had twee gasten in huis: Sarah uit Syrië, en later ook haar zus Salam. Salam heeft inmiddels eigen woonruimte gekregen en omdat Yvon in haar nieuwe huis geen extra kamer meer heeft, gaat Sarah naar een ander gastgezin. Samen kijken ze terug.
Verschil maken
“Ik wilde weten hoe het als vluchteling is om in Nederland te wonen.”, vertelt Yvon (60), werkzaam in de woningbouw. “Deze persoonlijke en ook wel wat professionele interesse waren de grootste redenen voor mij om me op te geven bij Takecarebnb. Toen ‘kreeg’ ik een echt persoon en kwam ik erachter dat het daar helemaal niet om ging. Het gaat erom dat je echt een verschil kan maken in iemands leven. En ik ben zo blij dat ik de keuze heb gemaakt.”
Die iemand was Sarah (30): “Het voelde meteen als thuis. Ik had anders niet bij mijn zus kunnen zijn, ik had niet met mijn Nederlandse studie kunnen starten, ik had geen normaal leven kunnen leiden.”
“De tijd stopt in het AZC, je kan alleen wachten. Het is geen normaal leven”
Geen normaal leven
Zussen zijn niet gerelateerd aan elkaar in het systeem van COA. Je moet een eerstegraads relatie hebben, zoals ouders en kinderen. Daardoor hadden ze verschillende koppelgemeenten: Sarah verbleef eerst in een azc in Luttelgeest, terwijl haar zus Salam (27) in Limburg was. Salam: “Het was heel moeilijk voor ons om elkaar te zien. De ov-kosten waren te hoog voor het leefgeld dat we kregen. Ik heb nog gevraagd of ik overgeplaatst kon worden naar Luttelgeest, maar dat kon niet omdat we geen eerstegraads relatie hebben.”
Het verschil met het wonen in een azc zit hem in alledaagse, maar ingrijpende dingen. “De tijd stopt in het AZC, je kan alleen wachten. Het is geen normaal leven”, zegt Sarah. “Toen ik hier voor het eerst naar de supermarkt ging, kwam ik erachter dat het maar zo’n vijf minuten lopen was. Toen ik terugkwam moest ik huilen, want vanuit het azc kostte het me 45 minuten op de fiets om de dichtstbijzijnde supermarkt te bereiken.”
Meer dan een huis delen
Over het samenwonen zijn ze alledrie heel enthousiast. Yvon heeft daarbij veel lof voor matchmaker Beryl: “Ik had haar uitgelegd dat ik graag een zelfstandig iemand wilde, Engelssprekend, het liefst hoogopgeleid, omdat ik een gelijkwaardige relatie wil. Toen kwam ze met Sarah en het was vanaf het eerste moment meteen goed.”
“We aten en praatten vooral heel veel samen. We hadden allemaal drukke levens: ik werk fulltime, Sarah deed stage. Ze doen beiden cursussen, zijn Nederlands aan het leren, spreken met vrienden af. We hadden echt onze eigen levens.” “En dit was er zo geweldig aan”, reageert Salam. “Je bent helemaal vrij, maar tegelijkertijd hielden we ervan om samen te praten, samen te zijn, samen te eten.” “Het is niet gewoon zomaar iemand waar ik een huis mee deel. Als ik thuiskwam bespraken we alles, we wachten op elkaar met het eten”, vult Sarah aan.
Salam: “Yvon gaf ons onze ruimte en dat was het beste wat ze ons had kunnen geven. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik van alles moest. Ik kan gewoon mijn eigen gang gaan, zo lang we elkaar respecteren met het samenwonen. En daardoor wilde ik open naar haar zijn en alles met haar delen. Ik kon mezelf zijn.”
Ruimte om weer echt te leven
“Het was zo mooi om te zien hoe jonge mensen, die hier helemaal alleen zijn, zichzelf vinden, hier iets opbouwen, nieuwe relaties aangaan”, zegt Yvon. “Terwijl ze tegelijkertijd ook aan hun eigen persoonlijkheid werken: wie ben ik hier, met al deze nieuwe kansen en zonder mijn familie. Ik kreeg daar een glimp van te zien. Ik ben gewoon heel blij dat ik ze deze ruimte kon aanbieden, zodat ze echt weer konden gaan leven.”
“Ze komen van een oorlogsland, een politiestaat, een compleet andere cultuur. Maar het eerste dat me opviel, is hoeveel ze eigenlijk op mijn eigen kinderen lijken. Ze houden zich bezig met mental health, yoga. Ze voelden daardoor niet als vreemden. In de basis zijn we allemaal hetzelfde.”
Niet van een andere planeet
Salam: “Een Nederlandse man vroeg mij een keer: ‘is het erg wat er met je gebeurt als vluchteling?’ Ik vind het helemaal niet fijn als mensen naar mij kijken met medelijden. We hebben misschien een moeilijke ervaring gehad, maar we zijn normaal. Dit is echt het belangrijkste wat Yvon heeft gedaan. We vertelden elkaar beiden over de moeilijke ervaringen die we in ons leven gehad hebben, zonder medelijden.”
“Mensen vragen: ‘Wat doe je daar? Leer je daar Engels?’”, zegt Sarah. Maar wat weten ze eigenlijk over Syrische mensen? Het is onwetendheid. Maar wij hebben dezelfde levens daar.” Salam vult aan: “Ik denk dat daardoor zoveel matches zo succesvol zijn. Mensen komen erachter dat ze helemaal niet veel van elkaar verschillen. We komen niet van een andere planeet. Mensen zien elkaar dan echt. Het is gewoon menselijkheid.”
