“Ik ben een topper”

Naomi en Erik wisten het zeker: ze wilden een stel of familie als gasten in huis hebben. Hun gastverblijf boven de garage geeft een grote mate aan privacy, maar daarmee ontstond ook de kans op eenzaamheid als iemand alleen zou verblijven. Gelukkig vond matchmaker Wendy een perfecte match in een vrolijk koppel. In dit artikel vertelt communicatie medewerker David over hoe de vier vrienden voor het leven werden.

Musa (48) en Sukran (47) zijn allebei leraar en komen oorspronkelijk uit Turkije. Ze werkten een tijd in het buitenland maar nadat hun paspoort niet verlengd werd, wilden ze niet terugkeren door het politieke klimaat in het land. Eind 2021 kwamen ze naar Nederland in de hoop hier een nieuwe start te kunnen maken. Hun dochter woont nog steeds in het buitenland.

Dit jaar werden ze door Takecarebnb gematcht met Naomi en Erik uit Rottevalle. “Gasten zijn regelmatig bang voor honden”, aldus Wendy. “De meeste honden in hun thuisland zijn straat- of waakhonden.” Musa en Sukran vonden het eerst wel een beetje spannend om met gasthond Buddy te gaan wonen, maar al snel waren ze dol op hem. Ze gingen zelfs regelmatig alleen met hem wandelen.

Concerten en fietstochtjes

Elkaar vrij kunnen laten en zelfstandigheid waren zaken die beide koppels konden waarderen aan elkaar. Musa en Sukran fietsten vanaf dag 1 al zelf naar Drachten, 7 kilometers verderop. De privacy van hun aparte ruimte kon het koppel ook enorm waarderen, want voor het logeren moesten ze hun leefruimte delen met meerdere gezinnen. Maar de gasten deden ook veel samen met Naomi en Erik. Naar concerten gaan, fietstochten (eerst bij Naomi achterop, en daarna zelfstandig) een bezoek aan de kerk met koffie achteraf… Ook als de gastheer en -vrouw familie op bezoek hadden, kwamen de gasten even gezellig meepraten.

Donald Duck zonder woordenboek

Het valt me op dat Musa en Sukran erg goed Nederlands spreken, zeker gezien het feit dat ze nog niet zo lang in Nederland wonen. Meerdere typisch Nederlandse termen passeren de revue. Komkommertijd, appeltje-eitje, helaas pindakaas, ze kennen ze allemaal. Sukran vertelt over de eerste Nederlandse zin die ze in het AZC van een medewerker leerde. “Ik ben een topper”. Het is ontroerend om deze woorden met zoveel trots uit haar mond te horen.

Toch was het niet makkelijk om Nederlands te leren. Hun koppelgemeente laat statushouders pas aan het officiële taaltraject beginnen zodra ze hun eigen woning hebben. “Het is jammer dat onze inburgering ‘stilstond’ toen we nog geen eigen huis hadden. Ook was het door onze leeftijd een beetje lastig om een nieuwe taal te leren”, zegt Musa. Hij heeft een duidelijk doel voor ogen: “Ik wil Donald Duck-boeken kunnen lezen zonder een woordenboek naast me te hebben”. Gelukkig was Naomi bereid om hulp voor hen te zoeken. “Ik organiseer zelf veel taalinitiatieven, dus ik vond snel mensen die mijn gasten konden helpen met Nederlands leren”. Via een van deze personen, Rika, gingen Musa en Sukran vrijwilligerswerk doen bij de Dorcas-winkel in Drachten, waar ze elke zaterdag naar toe fietsen door weer en wind. Ze wilden zich graag inzetten voor anderen.

Leven opbouwen

Sinds kort hebben Musa en Sukran hun eigen stulpje. Naomi grapt dat het er een beetje kaal uitziet. Ze moeten het nog grotendeels inrichten. Maar het ziet er naar uit dat de twee gasten alle tools in handen hebben om een fijn leven op te kunnen bouwen in Nederland. Het logeren heeft daar zeker bij geholpen en de twee stellen hebben nog regelmatig contact met elkaar. En de stapel Donald Duck-boeken? Die komt Naomi binnenkort nog langsbrengen!