“Ervaringen van een screener”

Kennismaken

“Ik zit sinds het begin van de oorlog in Oekraïne in het belteam van Takecarebnb. Dagelijks bellen we met een groep van ongeveer 120 bellers een deel van de ruim 32.000 gezinnen die zich hebben aangemeld voor een intakegesprek. Het doel van zo’n gesprek is om een zo goed mogelijk beeld te krijgen van het gastgezin, van de ruimte die het gezin ter beschikking stelt aan hun gast, wat ze wel en niet gezamenlijk willen doen, in hoeverre ze tijd en energie hebben om hun gasten op weg te helpen in Nederland, of ze zich het financieel kunnen veroorloven, of ze bereid zijn een VOG aan te vragen, hoe ze zich het in de praktijk voorstellen om een vluchteling in huis te hebben en al dat soort onderwerpen. Aan het einde van het gesprek trek ik samen met het gastgezin de conclusie of hun situatie wel of niet geschikt is voor de opvang.  

Verhalen

Sommige verhalen die ik te horen krijg zijn zó mooi en ontroerend dat ik gewoon even moet bijkomen als we het gesprek beëindigd hebben. Iemand die zelf nauwelijks iets heeft, maar echt alles wil delen, omdat ze zegt: stel dat ík degene was die met mijn kind op straat stond en moest vluchten. Of degene die zelf ooit als vluchteling in Nederland is gekomen en vertelt hoe belangrijk voor haar de eerste opvang in Nederland is geweest, dat ze dat nooit zal vergeten en daarom nu iets terug wil doen, MOET doen, vindt ze zelf. Weer een ander, ook met een eigen vluchtelingenachtergrond, die na zijn vlucht hiernaartoe al zóveel fysieke en psychische moeilijkheden heeft moeten overwinnen en nu zich ondanks alles toch ook beschikbaar stelt om een Oekraïense vluchteling op te nemen. Soms heb ik tranen in m’n ogen als we de verbinding verbreken. 

Gewetensvraag

Een vraag die ik elk gezin stel is: ‘U wilt gastgezin worden voor een Oekraïense vluchteling, zou u misschien ook openstaan voor een vluchteling met een andere achtergrond?’ Dat blijkt steeds weer een confronterende vraag, die mensen bewust maakt van vooroordelen, van hun manier van kijken naar andere mensen, van het onderscheid dat ze blijkbaar diep van binnen maken tussen mensen. Ze voelen zich bijna allemaal verplicht om zich te verontschuldigen dat ze (de meesten, maar zeker niet iedereen) inderdaad alleen een Oekraïense vluchteling in huis willen nemen en geen Syrische, Afghaanse of andere statushouder. Het blijkt een gewetensvraag. Die soms moeilijke, maar meestal mooie gesprekken oplevert. 

Afronden

En zo werkt het belteam zich door dat immense aantal aanmeldingen heen. We zijn nu bijna klaar, misschien nog een kleine 2 weken, maar dan zit het erop en hebben we alle gezinnen gesproken. Laten we hopen dat het heel binnenkort ook niet meer nodig is, dat de situatie zich snel in positieve richting zal ontwikkelen. Ik vrees het ergste, maar hopen mag altijd…. 

Voor mijzelf zal het wel weer ruimte geven in mijn agenda, maar ik zal het ook missen, de gesprekken met al die mooie en lieve mensen.” 

Janka Smeitink , juni 2022